سر افاضل عالم امام عبدالحی
ز هی بخامه گهر پاشتر ز ابر مطیر

ز اهل فضل توئی آنکه در مراتب شعر
رسیده ئی بکمال و گذشته ئی ز اثیر

توئی که خامه زر پیکرت بغواصی
میان ببست و برآورد در ز لجه قیر

سپهر اگر چه هزاران هزار دیده گشاد
بجز بدیده احوال ترا ندید نظیر

ز غیرت سخن خوشترت ز شیر و شکر
شود گداخته حاسد چو شکر اندر شیر

هنرورا بادای حقوق و مدحت تو
ضمیر ابن یمین گر همی کند تقصیر

به بیش ازین نرسد خاطر مشوش او
تو از بزرگی خود در گذار و خورده مگیر