آن دل که داشتم ز وی آزادگی طمع
در چار میخ طبع گرفتار دیدمش

چون نقطه تا نهاد قدم در میان کار
سرگشته گرد خویش چو پرگار دیدمش

وقتست اگر چو سایه نشیند بگوشه ئی
ز آنک آفتاب بر سر دیوار دیدمش

حاجت بگلشنش نبود چون ز روی و موی
بشکفته شنبلید و سمنزار دیدمش

با اینهمه چو ابن یمین گر چه مجرم است
واثق بعفو شامل دادار دیدمش