کریم دولت و دین سرور زمان و زمین
توئی که مثل تو گیتی ندید داور خویش

سزد که خسرو سیارگان ز بهر شرف
ز خاکپای شریف تو سازد افسر خویش

عروس مملکت اندر زمان جلوه گری
کند ز گوهر تیغ و سنانت زیور خویش

منم که در گه مدحت زبان خوش سخنم
کند ز تیغ بلارک پدید گوهر خویش

پناه اهل هنر چون جناب تست چه شد
که یادمی نکنی از غلام کمتر خویش

من ار نیایم و لطفت نخواندم باشم
چنانکه آیم ورانی بعنفم از در خویش

کجاست آن کرم طبع و آن سخاوت نفس
که ذات پاک ترا ساختند مظهر خویش

ز وصلشان چو خلایق مراد یافت چه شد
که چهره شان بنمائی بچشم چاکر خویش

چرا بسیم و زرم تربیت نفرمائی
چرام خلعت فاخر نپوشی از بر خویش

که هر که بنده او زر بود بازادی
همی دهد ز سر علم گونه زر خویش

جهان بکام تو بادا و باشد از پی آنک
جها ندید جهاندار جز تو درخور خویش