هوش مصنوعی:
در این متن، شاعر از گروهی نامعلوم سخن می‌گوید که در وهم و خیال شکل گرفته‌اند و سپس توسط روزگار از هم گسسته شده‌اند. او این صحنه را به‌چشم خود دیده و آن را به پراکنده شدن ستارگان تشبیه کرده است.
رده سنی:
16+
محتوا دارای مفاهیم انتزاعی و فلسفی است که درک آن برای نوجوانان و بزرگسالان مناسب‌تر است. همچنین استفاده از تشبیهات پیچیده ممکن است برای کودکان قابل‌درک نباشد.
شمارهٔ ۵٩٣
جمعی که در تصور اوهام نامدی
پروین صفت بریدن پیوندشان ز هم
دیدم بچشم خویش که دستان روزگار
همچون بنات نعش پراکندشان ز هم
پروین صفت بریدن پیوندشان ز هم
دیدم بچشم خویش که دستان روزگار
همچون بنات نعش پراکندشان ز هم
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۵٩٢
گوهر بعدی:شمارهٔ ۵٩۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
