من نیم چون مرد سالوس و فریب
پرده ناموس خود خود میدرم

قلب خود را سکه رندی زده
پیش صرافان عالم میبرم

گر ز دخت رز بریدم زهد نیست
مصلحت را راه او می نسپرم

بوی خون آید ز وصل دخت رز
تا بمانم سوی او می ننگرم

لیک هر وقت از زمرد گون کنب
کوری افعی غم را میخورم

تا بر اینقانونم ای ابن یمین
کس نبینی ز اهل معنی منکرم