بقطع راه دراز امل غنی نشوی
بر آستان قناعت مگر مقام کنی

مرو بعجب و تکبر بر آستانه خلق
که زندگانی و عیشت همه حرام کنی

دو تای گاو بدست آوری و مزرعه ئی
یکی امیر و دگر را وزیر نام کنی

بنان خشک و حلالی کزو شود حاصل
قناعت از شکرین لقمه حرام کنی

و گر کفاف معاشت نمیشود حاصل
روی و شام شبی از جهود وام کنی

هزار بار از آن به که بامداد پگاه
کمر ببندی و بر چون خود سلام کنی