هوش مصنوعی:
شاعر در این شعر از تنهایی و عدم همراهی دوستان و همدم در روز و شب شکایت می‌کند. او در پاسخ به کسی که از حالش پرسیده، توضیح می‌دهد که مصاحبت تنها زمانی ارزش دارد که باعث آرامش شود، نه رنج. سپس از تجربیات خود با گل (زخم خار) و مل (خماری) می‌گوید و اشاره می‌کند که همسایه‌اش برایش کافی است. در پایان، شاعر از یار صادقی می‌گوید که در شادی و غم همراه اوست و هیچ غباری بینشان نیست.
رده سنی:
15+
مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی موجود در شعر، مانند تنهایی، مصاحبت، و تجربیات زندگی، برای درک و ارتباط نیاز به بلوغ فکری دارند که معمولاً از سنین نوجوانی به بعد شکل می‌گیرد.
شمارهٔ ٨۵١
عزیزی مرا گفت بر گو چه حالست
که تنها بسر میبری روزگاری
نه روزت بمجلس در آید حریفی
نه شب در شبستان بود غمگساری
بدو گفتم ای نازنین یار مشفق
ازین ره منه بر دل خویش باری
مصاحب نباید مگر بهر راحت
چو زو رنج یابی نیاید بکاری
گرفتم گل و مل شدند اهل عالم
ز من بشنو اوصاف این هر دو باری
مجرب شدست این که باری سرانجام
ز گل زخم خاری و از مل خماری
مرا سایه همسایه الحق تمام است
گرم در جهان ناگزیرست یاری
که از من بشادی و غم بر نگردد
نخیزد میان من و او غباری
جهانرا کسی گر بغربال بیزد
بسر بر نیاید چو او راز داری
چو ابن یمین ذوق اینحال دانست
گرفت از میان خلایق کناری
که تنها بسر میبری روزگاری
نه روزت بمجلس در آید حریفی
نه شب در شبستان بود غمگساری
بدو گفتم ای نازنین یار مشفق
ازین ره منه بر دل خویش باری
مصاحب نباید مگر بهر راحت
چو زو رنج یابی نیاید بکاری
گرفتم گل و مل شدند اهل عالم
ز من بشنو اوصاف این هر دو باری
مجرب شدست این که باری سرانجام
ز گل زخم خاری و از مل خماری
مرا سایه همسایه الحق تمام است
گرم در جهان ناگزیرست یاری
که از من بشادی و غم بر نگردد
نخیزد میان من و او غباری
جهانرا کسی گر بغربال بیزد
بسر بر نیاید چو او راز داری
چو ابن یمین ذوق اینحال دانست
گرفت از میان خلایق کناری
وزن: فعولن فعولن فعولن فعولن (متقارب مثمن سالم)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ٨۵٠
گوهر بعدی:شمارهٔ ٨۵٢
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
