عمری به غفلت ای دل نادان گذاشتی
بر عقل خود وساوس شیطان گماشتی

مغرور خود مباش که من فرض کرده ام
کایوان و قصر خویش به کیوان فراشتی

آخر نه روزکی دو سه چون بگذرد برین
رفتی و کار خویش به یاران گذاشتی

در کشتزار آخرت اندر حیات خویش
تخمی که حاصل دهد آنرا نکاشتی

آنها که با تو جنگ سکالند در جهان
رو باز گرد از در ایشان بآشتی

احوال دهر چون گذرانست پس چرا
دشوار روزگار خود اینسان بداشتی

گردی چو ابن یمین فارغ از جهان
بر لوح دل گر آیت حرمان نگاشتی