منم آنکس که در اشعار عذبم
نیابد هیچ طاعن جای طعنی

اگر ممدوح یابم مدح گویم
سزای آفرین از لفظ و معنی

همانا داستان باستانست
که وقتی حاتمی بودست و معنی

درین ایام باری این بزرگان
نیند الا سزای طعن و لعنی

فلک را دوش میگفتم که ما را
بجز آسایشی از تو طمع نی

فلک چون اینسخن بشنید گفتا
برو ابن یمین خب باش یعنی