بر آینه سرمه سیه ریخته بین
طوطی روان به حلق آویخته بین

زان سنبل تر
زان شاخ شکر

چون نرگس مست را برانگیخت ز خواب
سبحان الله فتنه‌ی انگیخته بین

می گفت دلم
در دور قمر

افسوس که عمر رفت بر بوک و مگر
از رفته دگر چه سود امبار دگر

توفیق خدا باشد
یابیم مراد دل

گرهست دلم شاد غمم نیست ازین
کاصحاب خرد را به همه حال نظر

بر حکم قضا باشد
در غی و رشاد دل

ای آنک دل از تو بر نگیرم هرگز
زان یاد همی دار که با من بستی

میدان
پیمان

دریاب که جان رسیدست به لب
لب بر لب من نه ای صنم تا بینند

بشتاب
اصحاب

وه وه که دلم ز آتش عشق تو بسوخت
ای آب روان به لطف مانند میی

آری و الله
بی اکراه

گفتم ز سر لطف که ای طرفه پسر
زان پیش که مور صف کشد گرد شکر

خواهم نفسی ز صحبتت آسودن
دانم که رضا داری

از شام شراب دادنت تا به سحر
وانگه که فرو شد از سر مستی سر

گویم که میان ما چه خواهد بودن
آئین وفا داری

ای روی تو بر سپهر خوبی ماهی
از بند غمت بر غم هر بدخواهی

آزادم کن
دانم غم عشقت دل من شاد کند

تا کی ز غم عشق تو هم گه گاهی
دلشادم کن

ای چشم سیاه تو بلای دل من
مشتاق تو شد دلم برای دل من

برخیز و بیا
گر خواجه ترا روزها رها می نکند

آخر شبکی بهر رضای دل من
بگریز و بیا

«ابن یمین فَرومَدی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir