طائم الدهر اسبکی دارم
که بده روز روزه نگشاید

روز چون یوز خسته میخسبد
شب چو سگ پاس درهمی پاید

در رکوعست سال و مه لیکن
گه گهی در سجود افزاید

پاره کاه آرزو کردست
مدتی رفت و بر نمی آید

روز عیدست و هر کسی لابد
بطعامی دهان بیالاید

گر تفضل کند خداوندم
پاره کاه و جوش فرماید

ورنه رخصت دهد که اندر شرع
روزه عید داشتن شاید