هوش مصنوعی:
این متن به قدرت و لطف بی‌کران خداوند اشاره دارد که می‌تواند هر چیز پژمرده‌ای را در بهار زنده کند. همچنین، از فراق و اندوه شاعر سخن می‌گوید که گویی زنده‌ای مرده یا مرده‌ای زنده است.
رده سنی:
15+
متن دارای مفاهیم عرفانی و غنایی است که درک آن به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات فارسی نیاز دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های پیچیده ممکن است برای کودکان قابل فهم نباشد.
شمارهٔ ۱۳۴ - فراق
عالم الاسرار آگاهست آن کز قدرتش
در بهاران تازه دارد روی هر پژمرده
آنکه چون فیض سحاب لطف او قسمت کنند
کس دهان گل نیابد در چمن بی خرده
کز فراق طلعت میمون تو این بنده هست
مرده چون زنده یا زنده چون مرده
در بهاران تازه دارد روی هر پژمرده
آنکه چون فیض سحاب لطف او قسمت کنند
کس دهان گل نیابد در چمن بی خرده
کز فراق طلعت میمون تو این بنده هست
مرده چون زنده یا زنده چون مرده
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۳
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۳۳ - شیشه می
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۵ - موی سپید
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
