هوش مصنوعی:
شاعر از سپیدی مو و پیری خود گله می‌کند و با طنز و کنایه از تغییرات ظاهری ناشی از افزایش سن سخن می‌گوید. او به رفتارهای عجیب در پیری اشاره کرده و سوالاتی را دربارهٔ دلیل این تغییرات مطرح می‌کند.
رده سنی:
15+
مفاهیم عمیق‌تر مانند پیری و تأمل در تغییرات زندگی ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از طنز و کنایه نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد تا به‌درستی درک شود.
شمارهٔ ۱۳۵ - موی سپید
هرچه موی سپید بینی تو
دست در دامن بهانه زنی
برکنی گوئی این زسودا بود
من ندانم کرا همی شکنی
پنبه زاری شد آن بناگوشت
پنبه از گوش کی برون فکنی
بیش ازین خار خویشتن ننهند
پیرگشتی بروچه ریش کنی
دست در دامن بهانه زنی
برکنی گوئی این زسودا بود
من ندانم کرا همی شکنی
پنبه زاری شد آن بناگوشت
پنبه از گوش کی برون فکنی
بیش ازین خار خویشتن ننهند
پیرگشتی بروچه ریش کنی
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۳۴ - فراق
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۶ - هجای روا
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
