هوش مصنوعی: این متن یک شعر عارفانه و اخلاقی است که در آن شاعر از عشق و بندگی به خداوند، فضیلت‌های اخلاقی و لطف الهی سخن می‌گوید. او از آرزوی خود برای نزدیکی به خدا و پذیرفته شدن در بندگی سخن می‌گوید و از لطف و مهربانی خداوند یاد می‌کند که دل‌های مردم را به سوی خود جذب کرده است.
رده سنی: 15+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و شناختی نیاز دارد. همچنین، زبان شعر ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار باشد.

شمارهٔ ۱۵۰ - در جواب رشیدالدین وطواط

خدایگان افاضل رشید دولت و دین
جهان سروری و عالم هنرمندی

زبیم آنکه خداوند را ملال بود
دراز می نکنم شرح آرزومندی

ایا بلطف بفرزندیم پذیرفته
ببندگیم نبوده طمع که نپسندی

چه قدر و قیمت دارد رهی و مثل رهی
که یاد او کنی و خاطر اندروبندی

غریب نیست ز لطف تو گرتمام کنی
بنای بندگیم چون اساس افکندی

دل خلایق بر مهر خویش کردی جمع
نصیب فضلی کاندر جهان پراکندی

زاشتیاق تو بر من همه جهان گریند
چنانکه تو بهتر بر همه جهان خندی

ازین سپس بلقا کوش کاشتیاق رهی
ازان گذشت که یابد زنامه خرسندی
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۴۹ - مرگ و سوگ
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۵۱ - یک دل – بادودل
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.