باز مرا عشق گریبان گرفت
باز دلم دامن جانان گرفت

عشق بتان آفت جان و دلست
وای برای کو پی ایشان گرفت

سرو بدید آن قد و حیران بماند
ماه بدید آن رخ و نقصان گرفت

گفتم اگر دل ببرد باک نیست
آه که دل برد و پی جان گرفت

باک ندارد ز سر زلف او
دل چو ره آن لب خندان گرفت

کز ظلمات ایچ نیندیشد آن
کش هوس چشمه حیوان گرفت

گفتم مردم ز غم عشق گفت
ماتمی از بهتر تو نتوان گرفت

قصه چه خوانم بمن آن کرد دوست
که دشمن انگشت بدندان گرفت