مرا از چون تو یاری میگزیرد
که خود درد منت دامن نگیرد

لب بیجاده رنگت گر شوم کاه
بایزد گر مرا هرگز پذیرد

دلم شمعیست کاندر وصل و هجرت
ببوسی زنده وز بادی بمیرد

نخواهم بردن از خصم تو خواری
کزین معنیم باری میگزیرد

مرا گویند حال دل بدو گوی
چه خوانم قصه چون دروی نگیرد