بی تو چونان زغم هجر تو می بگدازم
که بگوشی نرسد صعب ترین آوازم

کشته عشق توام جای ملامت باشد؟
خود بدین زنده ام انصاف و بدین مینازم

چند بردوخته چشم از تو درم پرده خویش
چند سوزم بغم عشقت و تاکی سازم

زلف را گو بمدارا دل من بازفرست
ورنه این شرم در اندازم و اندریازم

مهرتنگ شکرت را بدو لب بردارم
بند زلفت چو دل و جان پس پشت اندازم

از رخت گل چنم و شعبده ها دانم کرد
وز لبت می خورم و عربده ها آغازم

ترکتازی کنم و بوسه پیاپی زنمت
تا که گوید که مزن وز تو که دارد بازم

برزنم دست بابرویت و همچون زلفت
پای بر ماه نهم تا که سر اندربازم

نشود مس وجودم بحقیقت اکسیر
تا نه در بوته هجر تو همی بگدازم