زهی روی تو خار گل نهاده
قد تو کو شمال سرو داده

مهت چون آفتاب افتاده در پای
به سر چون سایه پیشت ایستاده

ز بهر عشوه ما وعده تو
دری ز امروز بر فردا گشاده

ز اشک چشم من خیزد تف دل
کسی دید آتشی از آب زاده؟

ز شرم روی چون ماهت مه چرخ
شود هر مه دو شب از خود پیاده

به پیش روی خوبت چیست خورشید
چراغی در ره بادی نهاده