دردیست ز عشق او به جانم
پیداست ز جسم ناتوانم

این سوز ز جان رسید بر پوست
از پوست به مغز استخوانم

از نام و نشان خود گذشتم
من بنده شاه بی‌نشانم

برهان جلالت من اینست
پیرم به تجلی و جوانم

با آنکه جوانم آسمان را
چون تیر گذشته از کمانم

چون قاصد کعبه حضورم
مقصود زمین و آسمانم

تابنده آستان فقرم
چرخست گدای آستانم

با آنکه تنم ز عشق موئیست
در پهلوی نفس پهلوانم

در وادی ایمنم چو موسی
بر گله خویشتن شبانم

ای آنکه کنی به بحر و کان روی
من گوهر بحر و زرکانم

بگذشته ازین و آن و چون روح
در صورت این و سر آنم

من باز سپیدم و مهیاست
بر ساعد شاه آشیانم

پرورده نعمت حکیمم
بر خوان وجود میهمانم

از کوزه عیسی است آبم
از سفره احمدست نانم

با اینهمه قدر و جاه، فانی
در مهدی صاحب‌الزمانم

من نیستم اوست کیستم من
پیداست صفای اصفهانم