هوش مصنوعی: این متن یک شعر عرفانی و اخلاقی است که مخاطب را به ترک هوش و غرور، پذیرش فقر و فروتنی، گوش دادن به حقیقت، و پیوستن به دریای زندگی دعوت می‌کند. همچنین بر اهمیت عشق الهی، تواضع، و رهایی از تعلقات دنیوی تأکید دارد.
رده سنی: 15+ محتوا دارای مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، زبان شعر ممکن است برای کودکان پیچیده باشد.

شمارهٔ ۱۲۴

پورا بسلطنت رسی این پند گوش کن
تاج سر از غبار در میفروش کن

گفتار من که هست چو لولوی شاهوار
مرجان گوش جان حقیقت نیوش کن

هوش ترا مشاهده سر غیب نیست
خواهی بسر غیب رسی ترک هوش کن

گسترده است سفره دولت ببار دل
ای خاکسار بارگه فقر نوش کن

حق ناخدای کشتی دریای زندگیست
ای ابر ریزش آور و ای بحر جوش کن

ای در بر تو جامه زربفت خسروی
روی ملاطفت بمن ژنده پوش کن

معشوق شاهد دل و مشهور دیده است
با خویش گفتگو کن و ترک سروش کن

ای خرقه کمال بدوش ولایتت
جان مرا ردای عنایت بدوش کن

جوش و خروش رعد درین گوش بی صداست
ای سینه هر چه خواهی جوش و خروش کن

نقش خط نگار که دیباچه بقاست
از دل بخوان و ترک خطوط و نقوش کن
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۳
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۳
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۲۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.