شهی که شیوه ی درویش پروری داند
رموز سلطنت و سرّ سروری داند

بقای دولت آن شاه را بشارت باد
که رسم معدلت و دادگستری داند

بماند نام نوشیروان زعدل به جای
خلاف آن که بقا در ستمگری داند

ز تیر آه حذر کن که این خدنگ بلا
گذشتن از سپر چرخ چنبری داند

وجود من که از این پیشش تیره خاکی بود
ز فیض عشق کنون کیمیاگری داند

کشد به ساحل مقصود تخته پاره ی تن
به بحر عشق هر آن کو شناوری داند

به رهگذار طلب هر که پا زسر نشناخت
قدم زدن به طریق قلندری داند

بلند مرتبه ی فقر در خورد آن است
که پشت و پای زدن بر توانگری داند

به یمن مقدم دُردی کِشان صاف ضمیر
زمین میکده با چرخ همسری داند

به دفع فتنه ی یاجوج غم زدل ساقی
به جام بستن سدّ سکندری داند

دلم ربوده به چوگان طُره طَرّاری
که بردن از مه و خورگوی دلبری داند

نگاه آهوی وحشی خرام کبک دری
تجلی مُلک و جلوه ی پری داند

ز حلقه حلقه ی گیسو کند زره سازی
ز نوک ناوک مژگان زره دری داند

ز زرّ جعفریش نقد اعتقاد به است
کسی که مذهب و آئین جعفری داند

ششم امام که زانوار مهر او طبعم
به هفت اختر رخشنده برتری داند

ز جعفربن محمد ولیّ حق مددی
اگر به ذرّه رسد، مهرپروری داند

ز فیض صادق آل محمد است اگر
«محیط» طرز سخن گفتن دَری داند

بهای گوهر والای نغز گفتارم
سخن شناس و هنر سنج و گوهری داند