روزگار پیش از این، خوش روزگاری داشتیم
چشم روشن از مه روی نگار داشتیم

بود با زلف و رخ او صبح و شام ما به خیر
عشرت افزا دوره ی لیل و نهاری داشتیم

سبزه ی خط در گلستان رخش نارسته بود
از برای خود گل بی نیش خاری داشتیم

نرد الفت با خط و خال بتی می باختیم
نقش خوب آورده بود و خوش قماری داشتیم

چون فروزان می شدی از تاب می رخسار دوست
از برای سیر، خرم لاله زاری داشتیم

گاهگاهی شیشه ی صهبا به ما می داد وام
نزد پیر می فروشان، اعتباری داشتیم

از تو ای گل تا گلستان جهان پرشور بود
بلبل آسا نغمه ی جانسوز زاری داشتیم

ساقی مجلس به صافی باده دادی شست و شوی
از کدورت گر به لوح دل غباری داشتیم

یاد ایامی که از طوفان عشق و سوز دل
سینه ی سوزان و چشم اشک باری داشتیم

ای که می گویی برو از کوی بد نامی برون
می شدیم از خویشتن گر اختیاری داشتیم

لذت آسودگی بردیم ایامی که سر
در کمند بندگی شهسواری داشتیم

بود رایج نقد ما از سکه ی سلطان عشق
قلب پاک بیغش کامل عیاری داشتیم

از جفای آسمان گشتیم بی یار و دیار
ورنه ما هم بهر خود یار و دیاری داشتیم

همت مردانه ی ما کوه را کندی زجای
چون بنای عشق، عزم استواری داشتیم

سرفرازی را زخاک درگه سلطان دین
جاودان بر فرق، تاج افتخاری داشتیم

کسب رفعت می نمود از مقدم ما آسمان
چون به عالی درگهش جای قراری داشتیم

نی خطا گفتم کنون هم بنده ی آن درگهیم
غیر آن درگه کجا در عمر، کاری داشتیم

راستی دوم پیمبر بودی و سوم علی
جز خداوند احد، گر کردگاری داشتیم

در جهان جاوید ماندی نام ما هم چون «محیط»
گر زمدح شاه، نیکو یادگاری داشتیم