المنة الله که گرفتار کمندی
گشتیم و برستیم زهر قیدی و بندی

صد شکر که بخت خوش و اقبال بلندم
به نمود گرفتار سر زلف بلندی

شادم که به پای دل دیوانه نهادم
از سلسله ی زلف گره گیر تو بندی

جز خال به روی تو ندیدم که به ماند
از سوخته بر آتش سوزنده سپندی

بگشا به شکر خنده لب لعل و به بخشا
شوریده دلان را زکرم پسته و قندی

چون خاک شدم پست، مگر بر سرم از مهر
روزی فکند سایه ی قد سرو بلندی

یا شاه سواری زسر لطف و کرامت
روزی کندم پی، سپهر سم سمندی

در سایه الطاف علی، شاه ولایت
ایمن شده، رستیم زهر بیم و گزندی

در صومعه تا چند توان بود «محیطا»
برخیز و قدم زن به ره میکده چندی