نو بهار آمد و باد سحری غالیه بو است
گاه طرف چمن و سایه ی بید و لب جو است

خیز تا بهر تفرّج سوی گلزار رویم
که صبا غالیه افشان و زمین غالیه بو است

مشگ بو از چه سبب شد نفس باد بهار
مگر این مونس جان هم دم آن حلقه ی مو است

در رُخش پرتو خورشید بود سایه فکن
چشم بد دور زبس دلبر من آینه رو است

روز عید است و مرا از کرم شاه جهان
یار در منظر و گل در بر صهبا به سبو است

بر شهنشاه جهان سایه ی یزدان نوروز
باد فرخنده و بر هر که زجان بنده ی او است

ناصرالدین شه قاجار خداوند ملوک
که نکو مقدم و والاهمم و نیکو خو است

ابدالدّهر بماناد که در دولت او
هرکه را می نگرم وضع خوش و حال نکو است

تا به فیروزی بر تخت شهی کرده جلوس
ساحت ملک زیمن قدمش چون مینو است