خجسته طلعت والای ناصرالدین شاه
خجسته باد به بالای میر کیوان جاه

امیر دوست محمد سرآمد امرا
ستوده خازن و داماد ناصرالدین شاه

بر غم دشمنش از بهر حرز جان بخشید
زمهر خلعت تن پوش شاه مهر کلاه

بزرگوار امیری که از کمال و جلال
فلک ندید نظیر و نبیندش اشتباه

سپهر صورت و معنی جهان مجد و شرف
که آستان جلالش زمانه راست پناه

زعدل او نه به جز بر درخت بارگران
به عهد او نه به جز شب کسی برور سیاه

زسروری و بزرگی بر آستانه ی او
سران ملک بسایند از انکسار جباه

زهی به مرتبه داماد خاص شاهنشاه
خهی زنام نکو دوست با رسول الله

به پای اسب جلالش تو پیل گردون مور
به جنب فر و شکوه تو کوه آهن کاه

به راه جاه تو دشمن فکند چاه و به عکس
زلطف دوست اثر بر حلاف شد ناگاه

چو آفتاب فلک ای عزیز مصر شرف
برآمد اختر بختت چو یوسف از تک چاه

ببین که دور فلک کرده خسته و پیرم
نهاده بر دلم از بس که محنت جانکاه

غم زمانه چنانم زپا درآورده
که نیست قوت آن کز جگر برآرم آه

تو شاه کشور جودی و من گدای درت
یکی به جانب فرزین بکن زمهر نگاه

به بار بر سر من ای سحاب جود و کرم
نسوخته مرا تا زبرق فاقه گیاه

به بخش نان رهی سال و مه به استمرار
که در پناه تو باشم چو بندگان به رفاه

اشاره ای است کفایت کنون به دولت تو
دعا کنم که شود دشمنت ذلیل و تباه

همیشه تا که بود رستگاری مؤمن
به ذکر طیّبه ی لا اله الّا الله

به کامرانی و عشرت بمان به کوری خصم
در آفتاب جهان تاب ظلّ ظلّ الله