ز گریه منع مکن دیده ی پر آب مرا
که برطرف کنی از کشتن اضطراب مرا

مرا بسوز پس از کشتنم نه سیمابم
مگر به آب دهد کلبه ی خراب مرا

شکفته دیدم گل های داغ و دانستم
که سوی من نظری هست آفتاب مرا

ز دیده منت شب زنده داری از چه کشم
که غمزه ی تو به تاراج برد خواب مرا

گداخت پیکرم از جوش خون چه چاره کنم
که شیشه تاب نمی آورد شراب مرا