ما پای در گل از دل دیوانه ی خودیم
ما غرق خون زچشم سیه خانه ی خودیم

گلخن نمود بر سرما اشک ما خراب
پیوسته خود خراب کن خانه ی خودیم

خون جگر خوریم و نگیریم می ز کس
یعنی همیشه مست زپیمانه خودیم

عمری گذشت و شکوه زلفش نشد تمام
در حیرت از درازی افسانه خودیم

عاشق تو را که بیند از آشنایی یست
ما ای حسن به هرزه نه بیگانه خودیم