۱۵۹ بار خوانده شده

شمارهٔ ۱۱

گمان برم که مگر سر بر آسمان سودم
سرم شبی که بر آن خاک آستان آید

شدم زضعف چو مویی و از نزاکت طبع
گرش بدل گذرم بر دلش گران آید

گل از نشاط کله سوی آسمان افکند
صبا ز کویت اگر سوی گلستان آید
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۰
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.