عالم به غیب اگر نیست چون هر که را قرین شد
نشنیده زونویسد هرچش گذشت در دل

آب سیه برآرد و از قعر بحر تیره
در ثمین نماید چون آورد به ساحل

از ضعف میبرندش بر دوش و این عجب تر
گز یک قدم تواند رفتن ز چین به بابل

گر جمله جهان را چومیر جمله عالم
بخشد نمی کند سر بالا ز شرم سایل