آزاد تر از بلبل باغست دل ما
کبک قفس کنج فراغست دل ما

صد گونه شراب از قدح دیده کشیده
فارغ زصراحی و ایاغست دل ما

بی مرغ کباب و می چون چشم کبوتر
افروخته چون دیده ی زاغست دل ما

آسوده زآب خضر و ساغر جمشید
در روغن خود تازه دماغست دل ما

تا مغز قلم سوخته در تجربه ی عشق
بر سوختگان مرهم داغست دل ما

آتش صفتانیم که در خانقه و دیر
هر جا که نشینیم چراغست دل ما

بندد گره نافه زلخت جگر خویش
دریوزه کن لاله ی راغست دل ما

از قهقهه ی کبک و دم و دلکش قمری
در ساخته با بانگ کلاغست دل ما

گردیده کباب از دم جانسوز، فغانی
در میکده بی لابه و لاغست دل ما