از جور گلرخان دل من خوار و زار شد
چندان جفا کشید که بی اعتبار شد

ای آرزوی دیده و دل بهر دیدنت
عمرم تمام صرف ره انتظار شد

حیرت نصیب دیده ی شب زنده دار گشت
حرمان حواله ی دل امیدوار شد

رفتیم بیرخ تو به نظاره ی چمن
بر هر گلی که دیده فگندیم خار شد

در گریه اختیار ندارم که دیده ام
از گریه در فراق تو بی اختیار شد

گفتم رخت بینم و گیرد دلم قرار
آن خود بلای جان من بیقرار شد

از جلوه ی تو آه فغانی علم کشید
در دل غمی که داشت نهان آشکار شد

«بابافغانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir