هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عارفانه، بیانگر درد و رنج عاشق در فراق معشوق است. شاعر از عشق عمیق خود می‌گوید که حتی پیام‌های رقیبان نیز او را نمی‌آزارد، بلکه پیام معشوق است که جان او را می‌سوزاند. او از بیداد زمانه و غرور معشوق شکایت دارد و آرزوی دیدار او را دارد. عشق او چنان شدید است که حتی وعده‌های دروغین معشوق نیز او را می‌کشد.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مضامین عاشقانه عمیق و عرفانی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و عاطفی دارد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند درد فراق و بیداد زمانه ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر سنگین باشد.

شمارهٔ ۱۸۷

احبابرا ادای کلام تو می کشد
نقل درست و بحث تمام تو می کشد

هر دم رقیب از تو پیامی رساندم
باک از رقیب نیست پیام تو می کشد

چون آب زندگی همه جانی ولی چه سود
چون زنده می کنی و خرام تو می کشد

بیداد کن که خون نتوان خواست از فلک
صیدی که در شکنجه ی دام تو می کشد

وه زین غرور حسن که در هر گل زمین
خلقی در آرزوی سلام تو می کشد

ما را که آتشیم تمام از هوای تو
در آب دیده وعده ی خام تو می کشد

پیدا بود که روضه بچند آدمی رسد
ما را هوای صحبت عام تو می کشد

در آب و آتشست فغانی بیاد تو
وسواس دل به گفتن نام تو می کشد
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۸۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۸۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.