بر اوج حسن چو آن ترک کج کلاه بر آید
خروش عشق ز درویش و پادشاه برآید

چو طالعست ببینندگان ستاره ی روشن
بآفتاب رود همره و بماه برآید

چو خط و خال تو چند از برای سوختن من
یکی غنیم شود دیگری گواه برآید

گناه کرده ی عشقم چنان رسان بقصاصم
که دوست گرید و از جان دشمن آه برآید

نهال بی ثمر خود به گریه سبز چه دارم
بسوزم وز گلم لاله ی سیاه برآید

ز حد گذشت ملامت حذر ز شعله ی آهی
که روز داد ز دلهای دادخواه برآید

غم و ندامت و حسرت بجان زنند شبیخون
چسان فغانی تنها به این سپاه برآید