با چون منی چرا می چون ارغوان خورند
بگذار تا به کوی تو خونم سگان خورند

مغرور ناز و غمزه ی خویشی ترا چه غم
بیچاره آنگروه که بر دل سنان خورند

خونابه ی دلم ز تو ای گل نه اندکست
دردیکشان عشق تو رطل گران خورند

دیوانگان عشق ترا خواب و خور حرام
آنانکه عاشقند چرا آب و نان خورند

شیران مرغزار تو ای مشگبو غزال
بخشند صید را و دل خون چکان خورند

تاب زبان خلق نداری شکر مخواه
دانی که عافیت طلبان استخوان خورند

خونم حلال گر نکشی پیش دشمنم
این باده را ز دیده ی مردم نهان خورند

گر کوه غم رسد ز تو دل بد نمی کنم
یاران مهربان غم یاران بجان خورند

می خور فغانی از کف خوبان که جور نیست
جامی که دوستان برخ دوستان خورند