ببستر افتم و مردن کنم بهانه ی خویش
بدین بهانه مگر آرمش بخانه ی خویش

بسی شبست که در انتظار مقدم تو
چراغ دیده نهادم بر آستانه ی خویش

بیا که هر که بدانست قیمت دم نقد
بعالمی ندهد عیش یکزمانه ی خویش

بعشوه ی می و نقلت بدام آوردم
دلت چگونه ربودم به آب و دانه ی خویش

حسود تنگ نظر گو بداغ غصه بسوز
که هست خاتم مقصود بر نشانه ی خویش

سگ عنان خودم خوان که دولتم اینست
سرم بلند کن از خط تازیانه ی خویش

کلید گنج سعادت بدست شاه وشیست
که بر فقیر نبندد در خزانه ی خویش

نه مرغ زیرکم ای دهر سنگسارم کن
چرا که برده ام از یاد آشیانه ی خویش

مرو که سوز فغانی بگیردت دامن
سحر که یاد کند مجلس شبانه ی خویش