منم و دو چشم روشن برخ تو باز کردن
ز نعیم هر دو عالم در دل فراز کردن

قدمی بهستی خود زدنست، قصه کوته
بخیال کعبه تا کی ره خود دراز کردن

چو تو صبح و شام خوانی بحریم وصل ما را
چه ضرورتست ازین در سفر حجاز کردن

تو گلی و من زبویت چو نسیم صبحگاهی
بچه رو توانم ای گل ز تو احتراز کردن

قدمی به دیده ام نه که بود نشان دولت
بسر نیازمندان گذری بناز کردن

چه عنایتست یا رب ز پی هزار غمزه
گرهی ز طاق ابرو بکرشمه باز کردن

چو زر از خیال لعلت منم و دلی پر آتش
نفسی بزرد رویی زدن و گداز کردن

بنعیم هر دو عالم نکند بدل فغانی
نظری بنازنینی ز سر نیاز کردن