عرق چکیده ز رویش ز آفتاب فرو
چنانکه از ورق گل چکد گلاب فرو

خطت چو سنبل مشگین بود سحرخیزی
گرفته هر طرفش نور آفتاب فرو

برآمدی چو مه چارده بگوشه ی بام
ز انفعال رخت رفت آفتاب فرو

گه نیاز اسیران نیاورد از ناز
بغمزه گوشه ی ابروی پر عتاب فرو

دمی که لذت تیغش بحلق می نرسد
نمیرود بگلویم ز غصه آب فرو

چه سود زینهمه عرض نیاز و مسکینی
چو از کرشمه نیاید بهیچ باب فرو

کمال مرتبه ی شوق داشت پروانه
که تا نسوخت نیامد ز اضطراب فرو

فغانی از غم دوران دگر نیارد یاد
که سر ز شوق لب برده در شراب فرو