شاه انجم چون ز برج جدی سر بر می زند
شدت سرما دم از تأثیر اختر می زند

در سر گیتی سحاب از برف چادر می کشد
در رخ گردون غمام از برق خنجر می زند

فرش گیتی را بخار از یشم تزئین می دهد
طرح بستان را نسیم از سیم زیور می زند

مادر پیر جهان هر روز پشت دست ابر
غیبت خورشید را بر روی خاور می زند

گر مخالف نیست ماه دی طبایع، پس چرا
رعد چون کوس رحیل ماه آذر می زند

خاک پنهان می شود آتش علم بر می کشد
آب جنجر می نماید، باد نشتر می زند

وز بر شاخ از پرند و پرنیان بر بود باد
مسند و تخت چمن ز الماس و مرمر می زند

زاغرا در باغ با شبنم حواصل می کند
چون نمایم راه آتش، بر سمندر می زند

پیش خاک آتش از بس سردی آب و هوا
مرغ آبی در هوای با بزن پر می زند

شاخ آهو پر می مهر از چه می درد سپهر
گر نه رای خدمت دستور کشور می زند

شمس دین و ملک، دستوری که بزم و ساغرش
بی تکلف طعنه بر فردوس و کوثر می زند

ملجاء دولت که خاک دامغان را پای فخر
می رسد زو بر سر ملک جهان گر می زند

وانکه دست همتش گاه سخا مسمار بخل
بر در آوازه ی یحیی و جعفر می زند

وانکه از رفعت زمین حضرتش پهلوی قدر
گر تواضع می کند با چرخ اخضر می زند

چون قلم در دست می گیرد کواکب را برمز
چرخ می گوید که دریا موج گوهر می زند

روح می بخشد مکارم را چو منقار از بنانش
طوطی شکر شکن در مشک اذفر می زند

نزهت بزمت حوادث را به نیروی طرب
با شکوه آسمان چون حلقه بر در می زند

حبذا بزمی که در قلب شتا قلب شتاش
آتش اندر خرمن یاقوت احمر می زند

باده رنگینش بر خورشید تاوان می کند
عارض ساقیش با ماه سما بر می زند

لاله را از ساغرش در سنگ دلخون می شود
عکس جامش خنده بر اجرام ازهر می زند

در هوای خرمش در پرده های دلنواز
زهره چون بر سازهای روح پرور می زند

پرتو جام مدام از دست ترکان چگل
سنگ بر قندیل سالوس مزوّر می زند

رنگ و بوی آبی و رمان و سیب از ساحتش
خاک در چشم ریاحین معطر می زند

رنگ آبی زو نشان روی عاشق می دهد
گرچه دم هر جا که هست از بوی دلبر می زند

هر که پا در عرضه دولت پناهش می نهد
دست دل در دامن پیغام ساغر می زند

لطف و قهر داور دنیا و دین، در صدر او
کشوری می بخشد و ملکی بهم بر می زند

در چنین بزمی روان می پرورد هر کو چو من
دم ز مدح خواجه ی خورشید منظر می زند

ای خداوندی که دور بارگاهت را جهان
گاه رفعت بر سر چرخ مدوّر می زند

آتش خورشید هر ماهی عطارد را ز چرخ
غیرت توقیعت اندر کلک و دفتر می زند

پیشگاه مسند و رای ترا تا آفتاب
بوسه ها بر آستان نور گستر می زند

بر در ارحبابت ار گردی است، گردون می کشد
در کف بدخواهت ار سنگی است، بر سر می زند

دین پناها ز آنکه از زرها امامی بهتر است
خاطر و قاد او در مدح تو در می زند

دامن گیتی پر از نقد امامی گشت و چرخ
رأیت افلاس او هر روز بر تر می زند

نی غلط می گویم این معنی که دست همتش
کافرم گر کعبه آمال را در می زند

جام دولت تا جهان در دور گردون می خورد
لاف دوران تا سپهر از خط محور می زند

انجم و افلاک را سر بر در جاه تو باد
تا حسودت بر در بی دولتی سر می زند