خردم دوش در مراتب فکر
گفت با ذروه ی سپهر برین

کای مقادیر جنبشت می عمر
کرده ار ساغر شهور و سنین

هم قضا را مراتب تعظیم
هم قدر را نهایت تمکین

حکمت اندر جهان کون و فساد
دورت اندر سرای غث و سمین

یا مکانی چنین که قدر تراست
کی بود جرم خاک را تسکین

که شود در ازاء سرعت دور
مرکز خاک را مکانت، مکین

لطف دور تو و کثافت خاک
سایه ی قدر آن و مایه ی این

بزبانی فصیح دور سپهر
روشن و عذب و آبدار و مبین

گفت کای نظم واثقت بی شک
رشک سحر حلال و ماء معین

غرض جنبشم که باقی باد
بر تو پوشیده نیست نیک به بین

کآسمانیست در مراتب صدر
کآفتابی است در مراتب دین

آسمانی که نوک خامه ی او
وحی منزل کند بسحر مبین

قدرتش کرد با کمال قران
رفعتش کرده با دوام قرین

آفتابی که جز بسایه او
نرسد چشم دل بنور یقین

صورت حل و عقد تیغ و قلم
معنی امر و نهی تاج و نگین

قبله و قدوه ی ملوک و صدور
غرض کائنات ناصر دین

ای عیال نتایج قلمت
لفظ آب حیات و در ثمین

تا شناسند در جهان حواس
گردن از گرد ران و سر ز سرین

سر گردون کسان دوران را
باد بر خاک حضرت تو جبین