ای غایت اندیشه ی دانش سخنت را
می بوسم و می دارم چون دیده گرامی

شاید که ببندد کمر از لطف سخنهات
آب سخن جان سخنگو بغلامی

تو خضری و لطف سخنت آب حیاتست
معلوم شد این حریف دلم را بتمامی

ختمست سخن بر تو و یارای سخن نیست
در دور تو کسرا که تو سلطان کلامی

نام تو امامی است بلی زیبدت این نام
بر لفظ و معانی چو امیری و امامی