کس نیست که کار ما برآرد
کار همه را خدا برآرد

خاک رهش ای سرشگ گِل ساز
تا یار در جفا برآرد

ز آن پیش که آه سرد و اشکم
باران شود و هوا برآرد

باشد که هوای کوی جانان
از کوی هوس مرا برآرد

گر سر بنهد ز غم خیالی
شوق تو سر از کجا برآرد