همه شب در غم آن ماه پاره
همی بارد ز چشم من ستاره

بینداز اشک را ای دیده از چشم
کز او شد راز پنهان آشکاره

دلم صدپاره گشت از هجر و بیم است
که خون گردد در این غم پاره پاره

من حیران به یک نظّارهٔ تو
شدم از خویش و مردم در نظاره

به مویی جان ز زلفش بردی ای باد
چگونه جستی از تارش کناره

گذر سوی خیالی کز خدنگت
به دل سوراخها دارد گذاره