ای اشک چو در راه طلب گرم دویدی
از خاک درِ دوست به مقصود رسیدی

دل جان نتوانست ز دستِ غم او برد
خوش وقت تو ای اشک که بر آب چکیدی

گفتم که ندیدم دهن تنگ تو را هیچ
خندان شد و گفتا که تو خود هیچ ندیدی

ناچار ملامت کش و خواری شنو ای دل
در عشق چو گفتار عزیزان نشنیدی

گفتم که بلا می کشی ار می کشی آن زلف
دیدی که نصیحت نشنیدی و کشیدی

گشتم چو خیالی به تمامی گرو عشق
تا خلق نگویند به غیری گرویدی