تا دلم را به غم هجر در انداخته ای
صبر را خانه ز بنیاد برانداخته ای

دل نیندازم اگر تیر تو از جان گذرد
تا نگویند به سهمی سپر انداخته ای

تا گشادی به تبسّم لب شیرین، ز حسد
شوری اندر دل تنگ شکر انداخته ای

آب روی تو چو از سیل سرشک است ای چشم
تو چنینش ز چه رو از نظر انداخته ای

این چه ساقی ست خیالی که به جای می ناب
تیر او خوردی و مستانه سرانداخته ای