تا کی ای شوخ به هر بیخبری می سازی
خاک کوی تو منم گر گذری می سازی

این هم از آتش سودای تو داغ دگر است
که مرا سوختی و با دگری می سازی

روشن است این که مرا شمع صفت می سوزی
تو به هرکس که قضا را قدری می سازی

زلف از چهره برافکندی و معلومم شد
که شب تیره دلان را سحری می سازی

گفته ای بنده خیالی هم از اهل نظر است
بندهٔ مخلص خود را نظری می سازی