هوش مصنوعی:
شاعر در این شعر به معشوق خود خطاب می‌کند و با وجود بیوفایی و شوخ‌طبعی او، امیدوار است که روزی با او خوش بگذراند. او دل‌بستگی خود را به معشوق به دلیل روشنایی‌بخش بودنش توصیف می‌کند و از زیبایی و بلندقامتی او سخن می‌گوید. شاعر همچنین به معشوق هشدار می‌دهد که از خودستایی بپرهیزد، چرا که در مقایسه با دیگران کم‌می‌آورد. در پایان، اشاره می‌کند که هر کس به اندازه خود از موهبت‌های زندگی بهره‌مند می‌شود.
رده سنی:
16+
محتوا شامل مفاهیم عاشقانه و اخلاقی است که برای نوجوانان و بزرگسالان قابل درک و مناسب است. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های پیچیده ممکن است برای کودکان کم‌سن‌وسال نامفهوم باشد.
شمارهٔ ۳۵۸
تو ای مه گر چه شوخ و بیوفایی
ولی باشد که با ما خوش برایی
دلم با تو از آن رو آشنا شد
که باشد آشنایی روشنایی
اگر حیران نیی در قدّش ای سرو
چرا پا در گِل و سر در هوایی
مزن ای ماه نو با ابرویش لاف
که بسیاری از او کم می نمایی
به قدر هرکسی حق تحفه یی داد
تو را شاهی خیالی را گدایی
ولی باشد که با ما خوش برایی
دلم با تو از آن رو آشنا شد
که باشد آشنایی روشنایی
اگر حیران نیی در قدّش ای سرو
چرا پا در گِل و سر در هوایی
مزن ای ماه نو با ابرویش لاف
که بسیاری از او کم می نمایی
به قدر هرکسی حق تحفه یی داد
تو را شاهی خیالی را گدایی
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۵۷
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۵۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
