ای تو زآغاز و انتها همه دانا
قدرت تو کرده خاک مرده توانا

بال فروریخت مرغ و هم ز اوجت
لال به وصفت زبان فکرت دانا

قطره ی باران کجا و چشمه ی خورشید
قطره کجا می شود محیط به دریا

در رحم و در صدف ز قطره ی ناچیز
در سخنگو کنی و لؤلؤ لالا

وصف تو از وسمت عقول منزه
ذات تو زآلایش صفات مبرا

گه کنی از خاک کیمیای سعادت
لعل بدخش آوری زصخره ی صما

می تند از کرم پیله تار بریشم
گلبن و آب آورد زخار و زخارا

من که به کفران نعمت اندرم امروز
بر نکنم سر زخجلت تو به فردا

چاشنی قدرتت دهد چه حلاوت
نوش ز نیش و ز خار آرد خرما

ساخته حلوا ز غوره ی مشک تر از خون
آورد از آب گنده صورت زیبا

حیف که ذرات عالمند چو خفاش
نور تو چون آفتاب بر همه پیدا

چون بپرد در هوای اوج جلالت
کسوت فقرت کند چو راست بر اعضا

تاج به سلطان دهد کرامت درویش
پشه ی لاغر کند شکار ز عنقا

در خور آشفته نیست ذکر مدیحت
کامده احمد به عجز معترف آنجا

«آشفتهٔ شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir