رندان خرابات در میکده بستند
رفتند بپای خم و آسوده نشستند

دیدند خمار من و یک جرعه ندادند
چون تو به دل عهد محبت بشکستند

در بند تعین همه بالاف تجرد
آزاد زخلقند و نه از خویش برستند

بشکسته بت و سبحه و زنار گسسته
چون نیک به بینی همه خود را بپرستند

از جام می سرخ ندیدند چو مستی
آن سبز گیا را زپی نشئه بجستند

درخرمن عقل و خرد و دین زده آتش
دود است که پیوسته بر افلاک فرستند

ابلیس به بینند و بگویند خدائی
زین قوم بپرهیز که مردود الستند

بیزار بود پیر خرابات ازینان
کازباده خرابند وز توحید نه مستند

آشفته تو و میکده و سر سلونی
غم نیست اگر بر تو در میکده بستند