بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند بخشنده مهربان

وَيْلٌ لِّلْمُطَفِّفِينَ﴿۱﴾
وای به حال کم فروشان.

الَّذِينَ إِذَا اكْتَالُوا عَلَى النَّاسِ يَسْتَوْفُونَ﴿۲﴾
آنان که چون به کیل (یا وزن) چیزی از مردم بستانند تمام بستانند.

وَإِذَا كَالُوهُمْ أَو وَّزَنُوهُمْ يُخْسِرُونَ﴿۳﴾
و چون چیزی بدهند در کیل و وزن به مردم کم دهند.

أَلَا يَظُنُّ أُولَـٰئِكَ أَنَّهُم مَّبْعُوثُونَ﴿۴﴾
آیا آنها نمی‌دانند که (پس از مرگ برای مجازات) بر انگیخته می‌شوند،

لِيَوْمٍ عَظِيمٍ﴿۵﴾
در روزی که آن بسیار روز بزرگی است؟

يَوْمَ يَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعَالَمِينَ﴿۶﴾
روزی که مردم تمام در حضور پروردگار عالم (برای حساب) می‌ایستند.

كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الْفُجَّارِ لَفِي سِجِّينٍ﴿۷﴾
چنین نیست (که منکران پندارند) البته (روز قیامت) بد کاران با نامه عمل سیاهشان در عذاب سجّینند.

وَمَا أَدْرَاكَ مَا سِجِّينٌ﴿۸﴾
و چگونه به حقیقت سجّین آگاه توانی شد؟

كِتَابٌ مَّرْقُومٌ﴿۹﴾
کتابی است (که به قلم حق) نوشته شده.

وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِّلْمُكَذِّبِينَ﴿۱۰﴾
وای آن روز به حال منکران و تکذیب کنندگان.

الَّذِينَ يُكَذِّبُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ﴿۱۱﴾
آنان که روز جزا را تکذیب می‌کنند.

وَمَا يُكَذِّبُ بِهِ إِلَّا كُلُّ مُعْتَدٍ أَثِيمٍ﴿۱۲﴾
در صورتی که آن روز را کسی تکذیب نمی‌کند مگر هر ظالم و بد کاری در عالم.

إِذَا تُتْلَىٰ عَلَيْهِ آيَاتُنَا قَالَ أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ﴿۱۳﴾
که بر او چون آیات ما تلاوت شود گوید: این سخنان افسانه پیشینیان است.

كَلَّا ۖ بَلْ ۜ رَانَ عَلَىٰ قُلُوبِهِم مَّا كَانُوا يَكْسِبُونَ﴿۱۴﴾
چنین نیست، بلکه ظلمت ظلم و بد کاریهاشان بر دلهای تیره آنها غلبه کرده است (که قرآن را انکار می‌کنند).

كَلَّا إِنَّهُمْ عَن رَّبِّهِمْ يَوْمَئِذٍ لَّمَحْجُوبُونَ﴿۱۵﴾
چنین نیست (که می‌پندارند)، آنها در آن روز از (رحمت و کرم) پروردگارشان محجوب و محرومند.

ثُمَّ إِنَّهُمْ لَصَالُو الْجَحِيمِ﴿۱۶﴾
سپس آنها را به آتش دوزخ در افکنند.

ثُمَّ يُقَالُ هَـٰذَا الَّذِي كُنتُم بِهِ تُكَذِّبُونَ﴿۱۷﴾
و به آنان گویند: این همان دوزخی است که تکذیب آن می‌کردید.

كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِي عِلِّيِّينَ﴿۱۸﴾
چنین نیست (که شما کافران پنداشتید، امروز) نکو کاران عالم با نامه اعمالشان در بهشت علّیّین روند.

وَمَا أَدْرَاكَ مَا عِلِّيُّونَ﴿۱۹﴾
و چگونه به حقیقت علّیّین آگاه توانی شد؟

كِتَابٌ مَّرْقُومٌ﴿۲۰﴾
کتابی است (که به قلم حق) نوشته شده.

يَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ﴿۲۱﴾
که مقربان درگاه حق به مشاهده آن مقام نائل شوند.

إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ﴿۲۲﴾
محققا نیکوکاران در بهشت ابد متنعّمند.

عَلَى الْأَرَائِكِ يَنظُرُونَ﴿۲۳﴾
آنجا بر تختها (ی عزت تکیه زنند و رحمت و نعمتهای خدا را) بنگرند.

تَعْرِفُ فِي وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِيمِ﴿۲۴﴾
در رخسارشان نشاط و شادمانی نعیم بهشتی خواهی دید.

يُسْقَوْنَ مِن رَّحِيقٍ مَّخْتُومٍ﴿۲۵﴾
(ساقیان حور و غلمان) به آنها شراب ناب سر به مهر بنوشانند.

خِتَامُهُ مِسْكٌ ۚ وَفِي ذَٰلِكَ فَلْيَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ﴿۲۶﴾
که به مشک مهر کرده‌اند و راغبان (عاقل) بر این نعمت و شادمانی ابدی باید به شوق و رغبت بکوشند.

وَمِزَاجُهُ مِن تَسْنِيمٍ﴿۲۷﴾
و ترکیب طبع آن شراب ناب از (جشمه‌ای از) عالم بالاست.

عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ﴿۲۸﴾
سر چشمه‌ای که مقربان خدا از آن می‌نوشند.

إِنَّ الَّذِينَ أَجْرَمُوا كَانُوا مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا يَضْحَكُونَ﴿۲۹﴾
همانا (در دنیا) بد کاران بر اهل ایمان می‌خندیدند.

وَإِذَا مَرُّوا بِهِمْ يَتَغَامَزُونَ﴿۳۰﴾
و چون به آنها می‌گذشتند به چشم طعن و استهزا می‌نگریستند.

وَإِذَا انقَلَبُوا إِلَىٰ أَهْلِهِمُ انقَلَبُوا فَكِهِينَ﴿۳۱﴾
و چون به سوی کسان خود باز می‌گشتند به سخن مزاح و فکاهی (به نکوهش نماز و طاعت مؤمنان) با هم تفریح می‌کردند.

وَإِذَا رَأَوْهُمْ قَالُوا إِنَّ هَـٰؤُلَاءِ لَضَالُّونَ﴿۳۲﴾
و چون مؤمنان را می‌دیدند می‌گفتند که اینان به حقیقت مردم گمراهی هستند.

وَمَا أُرْسِلُوا عَلَيْهِمْ حَافِظِينَ﴿۳۳﴾
در صورتی که آن بدان را موکّل کار و نگهبان اعمال مؤمنان نفرستاده بودند (تا بدین سخنان پردازند).

فَالْيَوْمَ الَّذِينَ آمَنُوا مِنَ الْكُفَّارِ يَضْحَكُونَ﴿۳۴﴾
پس امروز هم اهل ایمان به کفار می‌خندند.

عَلَى الْأَرَائِكِ يَنظُرُونَ﴿۳۵﴾
در حالی که بر تختها (ی عزت تکیه زده و دوزخیان را) مشاهده می‌کنند.

هَلْ ثُوِّبَ الْكُفَّارُ مَا كَانُوا يَفْعَلُونَ﴿۳۶﴾
آیا کافران به نتیجه افعال زشتی که می‌کردند رسیدند؟