بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند بخشنده مهربان

وَالضُّحَىٰ﴿۱﴾
قسم به روز روشن (یا هنگام ظهر آن).

وَاللَّيْلِ إِذَا سَجَىٰ﴿۲﴾
و قسم به شب به هنگام آرامش آن.

مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَمَا قَلَىٰ﴿۳﴾
که خدای تو هیچ گاه تو را ترک نگفته و بر تو خشم ننموده است (چهل روز بر رسول وحی نیامد، دشمنان به طعنه گفتند: خدا از محمد قهر کرده. این آیه رد بر آنهاست).

وَلَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَّكَ مِنَ الْأُولَىٰ﴿۴﴾
و البته عالم آخرت برای تو بسی بهتر از نشأه دنیاست.

وَلَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضَىٰ﴿۵﴾
و پروردگار تو به زودی به تو چندان عطا کند که تو راضی شوی (در دنیا نصرت و در آخرت مقام شفاعت به تو بخشد).

أَلَمْ يَجِدْكَ يَتِيمًا فَآوَىٰ﴿۶﴾
آیا خدا تو را یتیمی نیافت که در پناه خود جای داد؟

وَوَجَدَكَ ضَالًّا فَهَدَىٰ﴿۷﴾
و تو را (در بیابان مکه) ره گم کرده و حیران یافت (در طفولیت که حلیمه دایه‌ات آورد تا به جدّت عبد المطّلب سپارد در راه مکه گم شدی، حلیمه و عبد المطلب سخت پریشان شدند و خدا زود آنها را به تو) ره نمایی کرد.

وَوَجَدَكَ عَائِلًا فَأَغْنَىٰ﴿۸﴾
و باز تو را فقیر (الی الله) یافت (به دولت نبوت) توانگر کرد (و نعمت رسالت عطا نمود).

فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلَا تَقْهَرْ﴿۹﴾
پس تو هم یتیم را هرگز میازار.

وَأَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ﴿۱۰﴾
و فقیر و گدای سائل را به زجر مران.

وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ﴿۱۱﴾
و اما نعمت پروردگارت را (که مقام نبوت و تقرب کامل به خدا یافتی، بر امت) باز گو.